Μαρούσι 2008 – Περιβάλλον και Παράδοση

Πρόσκληση σε ημερίδα

Ο Περιβαλλοντικός Σύλλογος Κέντρου Αμαρουσίου «Η ΚΑΣΤΑΛΙΑ» - στα πλαίσια της προσπάθειας να συμβάλει, όσο μπορεί, στην άμβλυνση του οξύτατου περιβαλλοντικού προβλήματος που αντιμετωπίζει σήμερα το Μαρούσι, αλλά και στη διάσωση των τελευταίων έστω στοιχείων της πολιτιστικής του παράδοσης – αποφάσισε να οργανώσει, την Κυριακή 13 Απριλίου και ώρα 11 π.μ., στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου Αμαρουσίου, ημερίδα ενημέρωσης και προβληματισμού με θέμα:

«Μαρούσι 2008 – Περιβάλλον και Παράδοση»

Σκοπός της ημερίδας είναι η ενημέρωση, ο προβληματισμός και η αναζήτηση λύσεων για προβλήματα οξύτατα που αντιμετωπίζει το Μαρούσι, όπως η ρύπανση κάθε είδους, η κυριαρχία του τσιμέντου και του γυαλιού, η αύξηση της θερμοκρασίας, η δραματική έλλειψη πρασίνου, αλλά και ο μαρασμός του Παραδοσιακού Εμπορικού μας Κέντρου, η αλλοίωση γενικά της πολιτισμικής φυσιογνωμίας της πόλης μας.

Στη διάρκεια της ημερίδας αυτής, έγκριτοι επιστήμονες και εκπρόσωποι της τοπικής κοινωνίας μας θα μιλήσουν για τη ρύπανση κάθε είδους, την κυριαρχία του τσιμέντου και του γυαλιού, την αύξηση της θερμοκρασίας, τη δραματική έλλειψη πρασίνου, αλλά και για το μαρασμό του Παραδοσιακού Εμπορικού Κέντρου, την αλλοίωση γενικά της πολιτισμικής μας φυσιογνωμίας.

Θα μιλήσουν επίσης για τα μέτρα που πρέπει, από κάθε πλευρά, να ληφθούν, ώστε να αντιμετωπιστούν όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά τα παραπάνω προβλήματα.

Την εκδήλωσή μας θα τιμήσουν ως ομιλητές οι κ.κ.

1. Σανταμούρης Μάνθος, Αναπληρωτής Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών (Ομάδα Φυσικής Κτηριακού Περιβάλλοντος),



2. Γουρδομιχάλης Γρηγόριος, Πρόεδρος του Περιβαλλοντικού Συνδέσμου των Δήμων Αθήνας – Πειραιά,



3. Μαρίνου Δέσποινα, Αρχιτέκτων – Μηχανικός, με ειδίκευση σε θέματα βιοκλιματικής αρχιτεκτονικής,

4. Γαρδέλης Επαμεινώνδας, Αντιδήμαρχος Δήμου Αμαρουσίου.

5. Γαλάνης Κώστας, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Κεραμιστών και Αγγειοπλαστών.

Θα ακολουθήσουν διάλογος με τους ομιλητές και σύντομες παρεμβάσεις.

Την εκδήλωσή μας αυτή αφιερώνουμε στον Ευγένιο Σπαθάρη, για τον οποίο όλοι οι Μαρουσιώτες είμαστε περήφανοι.

Στο χώρο θα εκτεθούν δείγματα της παραδοσιακής κεραμικής τέχνης του Αμαρουσίου.

Σας καλούμε όλους, όσοι έχετε την ίδια με μας αγωνία για το παρόν και το μέλλον της πόλης μας, να συμβάλετε στην προσπάθεια μας, με τη συμμετοχή σας στην ημερίδα.

----------------------------------------Για το Δ.Σ.

-------------------------Η Πρόεδρος ----------------Η Γεν. Γραμματέας

--------------------Δήμητρα Κρεκούκια -------------Σοφία Κουρεμέτη

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ….

«Θερμοκήπιο» το Mαρούσι

03/08/2007 (13:25:56)
Τα Βόρεια Προάστια καλούνται πλέον να αντιμετωπίσουν τις σοβαρότατες συνέπειες της πρόσφατης μεγάλης πυρκαγιάς στην Πάρνηθα, αλλά και της ιλιγγιώδους ανάπτυξής τους. Οι επισημάνσεις του αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάνθου Σανταμούρη στην ΑΜΑΡΥΣΙΑ είναι αποκαλυπτικές.
http://www.amarysia.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=4064&Itemid=89

Σπάταλα ενεργειακά σπίτια

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 04/02/2007
Από τα πλέον ενεργοβόρα στην Ε.Ε., τα ελληνικά σπίτια χάνουν θέρμανση από πόρτες και παράθυρα, με αποτέλεσμα να κατασπαταλούνται πολύτιμη ενέργεια και χρήματα και να επιβαρύνεται η ατμόσφαιρα με επικίνδυνους ρύπους υπεύθυνους για το «φαινόμενο του θερμοκηπίου»: Ο κτιριακός τομέας εκπέμπει το 45% του διοξειδίου του άνθρακα της χώρας και απορροφά το 35% της συνολικής της ενέργειας!
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=27608908

Γιατί οι μαθητές βαριούνται το σχολείο

30-03-08http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100013_30/03/2008_264576

Έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου

Γιατί οι μαθητές βαριούνται το σχολείο

Την εικόνα ενός δημόσιου σχολείου για το οποίο οι μαθητές δηλώνουν «το βαριέμαι, πλήττω, θυμώνω» και στο οποίο οι εκπαιδευτικοί ασκούν έργο δηλώνοντας απογοητευμένοι από τις αμοιβές τους και τις υποδομές, σκιαγραφεί έρευνα του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνον ένας στους τρεις μαθητές δηλώνει χαρά παρακολουθώντας μαθήματα, το 80% θεωρούν τους καθηγητές τους ανεπαρκείς να τους βοηθήσουν να περάσουν σε ΑΕΙ, ενώ το 70% των μαθητών λυκείου δηλώνουν ότι το σχολείο ανταποκρίνεται ελάχιστα ή καθόλου στις προσδοκίες τους. «Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι η (ανύπαρκτη στην Ελλάδα) αξιολόγηση είναι ο μόνος τρόπος να φωτιστούν τα προβλήματα», λέει στην «Κ» ο πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου Δημ. Βλάχος, τονίζοντας ότι θεμέλιος λίθος των μεταρρυθμίσεων πρέπει να είναι η υποχρεωτική εκπαίδευση.

Πιέζομαι, έχω άγχος, βαριέμαι, θυμώνω...

Δυσαρεστημένοι οι μαθητές από το σχολείο και τους καθηγητές τους - Προτιμούν αυξήσεις παρά αξιολόγηση οι εκπαιδευτικοί

Του Απόστολου Λακασα

Το ελληνικό σχολείο έχασε το στοίχημα να γοητεύσει τους μαθητές, να τους κερδίσει, να τους κάνει να αγαπήσουν τη γνώση, να τους ωθήσει να αναπτύξουν κριτική σκέψη. Πότε οι ιθύνοντες θα το κατανοήσουν και θα αλλάξουν την εικόνα του, τις δομές του, τη φιλοσοφία του;

«Κουράζομαι, πλήττω, πιέζομαι, έχω άγχος, βαριέμαι, θυμώνω»

Αυτά τα καθόλου κολακευτικά για το εκπαιδευτικό μας σύστημα δηλώνουν ότι αισθάνονται οι περισσότεροι μαθητές από το δημοτικό έως το λύκειο, οι οποίοι συμμετείχαν στην πρώτη φάση της μεγάλης πανελλαδικής έρευνας του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Στην έρευνα έλαβαν έως τώρα μέρος 4.164 μαθητές, εκπαιδευτικοί και γονείς, τις πρώτες απαντήσεις των οποίων παρουσιάζει σήμερα η «Κ». Οι απαντήσεις των μαθητών οδηγούν σε απογοητευτικά συμπεράσματα για την εικόνα του σημερινού ελληνικού σχολείου, και καταδεικνύουν την ανάγκη αλλαγών από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Οι επτά στους δέκα (68%) δήλωσαν ότι νιώθουν στο σχολείο κούραση και μόλις ο ένας στους τρεις (37%) χαρά.

«Πρέπει να γίνει μία ευρεία συζήτηση για την υποχρεωτική εκπαίδευση. Είναι η βάση όλων, ο θεμέλιος λίθος των μεταρρυθμίσεων», τονίζει μιλώντας στην «Κ» ο πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου κ. Δημήτρης Βλάχος. Τα προβλήματα του σχολείου αρχίζουν από το δημοτικό και κορυφώνονται στο λύκειο, εκεί όπου πλέον η εκπαιδευτική διαδικασία ακυρώνεται στην πράξη, αφού οι μαθητές δεν ενδιαφέρονται να μάθουν, να διευρύνουν τους ορίζοντές τους. Αντίθετα, έχουν αποκλειστικό στόχο να πάρουν τις γνώσεις εκείνες που τους είναι απαραίτητες για να εισαχθούν στο πανεπιστήμιο. «Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον εκπαιδευτικό ρόλο του λυκείου», λέει ο κ. Βλάχος και προσθέτει ότι η προσπάθεια πρέπει να στηριχθεί σε τέσσερις βασικούς άξονες:

• Προγραμματισμένη και συστηματική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών.
• Σταθερή ανανέωση του περιεχομένου σπουδών.
• Συνεχής αξιολόγηση των σχολικών βιβλίων.
• Και βέβαια, μόνιμη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.

Η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες στην Ευρώπη, όπου δεν λειτουργεί η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών. «Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η αξιολόγηση δεν ταυτίζεται με κακόπιστο έλεγχο. Πρέπει να γίνει σαφές ότι δεν οδηγεί σε τιμωρία, αντίθετα φωτίζει τα προβλήματα ώστε να αναζητηθεί η λύση τους», επιμένει ο πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Βέβαια, βασικό στοιχείο για να κινηθούν τα γρανάζια είναι όλος ο μηχανισμός να εγκαταλείψει τη λογική του βολέματος και της ήσσονος προσπάθειας και να... τρέξει. Μπορεί; Το θέλει;

Μαθητές: Ανεπαρκείς οι καθηγητές

«Οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να με βοηθήσουν όσο χρειάζεται για να πετύχω τον στόχο μου, δηλαδή να περάσω στο πανεπιστήμιο». Αυτό απαντούν οι περισσότεροι μαθητές στην ερώτηση γιατί είναι απαραίτητο το φροντιστήριο. Ειδικότερα, από τις απαντήσεις τους προκύπτουν τα ακόλουθα:

• Οι οκτώ στους δέκα μαθητές λυκείου θεωρούν ότι οι καθηγητές τους δεν είναι επαρκείς για να τους βοηθήσουν ώστε να περάσουν στο πανεπιστήμιο - ένας στόχος «ζωής». Γι' αυτό και θεωρούν απαραίτητο να παρακολουθήσουν φροντιστήριο. Αντίστοιχες είναι και οι απαντήσεις των μαθητών γυμνασίου, αλλά και των γονέων. Επίσης οι μαθητές λυκείου προβάλλουν ως λόγους για να παρακολουθήσουν φροντιστήριο την μεγάλη εξεταστέα ύλη και την ανεπάρκεια του διδακτικού χρόνου.
• Εύλογο, μετά τις προηγούμενες απαντήσεις, είναι ότι δύο στους τρεις μαθητές λυκείου (66%) δήλωσαν ότι το σχολείο ανταποκρίνεται λίγο ή καθόλου στις προσδοκίες τους.
• Οι μαθητές λυκείου και οι γονείς τους αποδίδουν τα προβλήματα πρωτίστως στη δομή και τον χαρακτήρα του συστήματος και, κατά δεύτερο λόγο, στους εκπαιδευτικούς.
• Οι μαθητές (από το δημοτικό έως και το λύκειο) θεωρούν ότι το σχολείο δεν είναι ελκυστικό, μάλιστα όσο μεγαλώνουν τόσο περισσότερο δηλώνουν ότι δεν τους αρέσει ο τρόπος διδασκαλίας και ευρύτερα το σχολείο.
• Τέλος, οι μαθητές ως προς τις υπάρχουσες υποδομές περισσότερο αξιοποιούν τα εργαστήρια ηλεκτρονικών υπολογιστών και τις αθλητικές εγκαταστάσεις παρά τις βιβλιοθήκες και τα εργαστήρια Φυσικής.

Εκπαιδευτικοί: Ποιότητα με αυξήσεις

Συμφωνούν ότι η αξιολόγηση βοηθά στη βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου, αλλά πολύ περισσότερο σε αυτό συμβάλλει η αύξηση των μισθών! Αυτά πιστεύουν, μεταξύ άλλων, οι εκπαιδευτικοί. Ειδικότερα, από τις απαντήσεις τους προκύπτουν τα ακόλουθα:

• Ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς, διευθυντές σχολείων και σχολικούς συμβούλους, οι εκπαιδευτικοί είναι εκείνοι που λιγότερο απ' όλους θέλουν την αξιολόγηση. Ενδεικτικά, το 95% των σχολικών συμβούλων (οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι με την αρμοδιότητα της αξιολόγησης) πιστεύει ότι η αξιολόγηση εξυπηρετεί τη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Την ίδια γνώμη έχει το 90% των γονιών, το 75% των διευθυντών, αλλά μόλις το 61% των εκπαιδευτικών.
• Η μέθοδος αξιολόγησης που προκρίνεται από τους περισσότερους είναι η συλλογική, δηλαδή η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας. Ακολουθεί -σε ποσοστά αποδοχής- ο συνδυασμός εσωτερικής και εξωτερικής αξιολόγησης.
• Επίσης, γονείς, στελέχη αλλά και εκπαιδευτικοί συναινούν ότι πρέπει να αξιολογούνται όσοι κατέχουν διοικητικές θέσεις στην εκπαιδευτική πυραμίδα.
• Για να βελτιωθεί η ποιότητα της εκπαίδευσης οι εκπαιδευτικοί ζητούν αύξηση μισθών και κονδυλίων για υλικοτεχνική υποδομή. Ακριβώς αντίθετη άποψη έχουν οι γονείς, καθώς λίγοι πιστεύουν ότι η ποιότητα θα βελτιωθεί εάν αυξηθούν οι μισθοί των εκπαιδευτικών. Οι περισσότεροι γονείς θεωρούν ότι τα κονδύλια πρέπει να αξιοποιηθούν σε καινούργια βιβλία και διδακτικό υλικό και σε νέα εργαστήρια.
• Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί αξιολογούν τους μαθητές εμπειρικά (86%), ενώ οι συνηθέστεροι τρόποι αξιολόγησης είναι τα προφορικά (91%), τα τεστ (89%) και οι εργασίες των μαθητών (78%).
• Η συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών θεωρεί ότι η επιμόρφωση πρέπει να είναι συνεχής και συστηματική, ενώ στην ουσία απορρίπτεται η πρόταση να γίνεται μία φορά επιμόρφωση μακράς διαρκείας.
• Τη στιγμή που το ελληνικό σχολείο υιοθετεί καινοτόμα προγράμματα με πολύ αργό ρυθμό, οι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι αυτό οφείλεται στο ανελαστικό πρόγραμμα σπουδών, το οποίο καθορίζεται από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, και την ελλιπή χρηματοδότηση της Παιδείας. Πάντως, πάνω από το 80% των εκπαιδευτικών πιστεύει ότι τα καινοτόμα εκπαιδευτικά προγράμματα συμβάλλουν στην αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
• Ως προς το σχολικό περιβάλλον και τις κτιριακές υποδομές, οι περισσότεροι διαμαρτύρονται για έλλειψη χώρων για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και αιθουσών εκδηλώσεων.
• Τέλος, οι εκπαιδευτικοί δήλωσαν ότι για την εκπαιδευτική έρευνα που πραγματοποιείται ενημερώνονται κυρίως από το Διαδίκτυο και τα επιστημονικά περιοδικά και λιγότερο από τον σχολικό σύμβουλο και τις επιστημονικές ενώσεις.

Σύμβουλος υπάρχει, αξιολόγηση όχι

Μείζον θέμα στην ελληνική εκπαίδευση είναι η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου. Γίνεται αξιολόγηση; Παρότι υπάρχει ο θεσμός του σχολικού συμβούλου, ο οποίος αντικατέστησε τον επιθεωρητή (το 1982 με τον νόμο 1304/1982) και έχει πλέον ένα ρόλο περισσότερο συμβουλευτικό - καθοδηγητικό και όχι τιμωρητικό, αξιολόγηση στα ελληνικά σχολεία δεν γίνεται. «Οι περισσότερες από τις θεσμοθετημένες αρμοδιότητες των σχολικών συμβούλων, ανάμεσα στις οποίες και αυτές που αφορούν την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών, δεν ασκούνται ουσιαστικά, διότι ουδέποτε το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο συμπληρώθηκε με άλλες ρυθμίσεις που θα καθόριζαν τα σαφή όρια των αρμοδιοτήτων τους», αναφέρουν οι ερευνητές. Ετσι, ο σχολικός σύμβουλος δεν μπορεί να επιβάλει αλλαγές στον τρόπο δουλειάς κάθε εκπαιδευτικού και άρα να βοηθήσει στη βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου.

Τι φταίει; «Ο μη σαφής προσδιορισμός του θεσμικού πλαισίου οφείλεται, εκτός των άλλων, και στις αντιδράσεις των εκπαιδευτικών και των συνδικαλιστικών φορέων, οι οποίοι αντιμετώπιζαν με καχυποψία και επιφυλακτικότητα τις σχετικές ρυθμίσεις, κυρίως από τον φόβο της επαναφοράς του θεσμού του επιθεωρητή», απαντούν ευθέως οι ερευνητές. Αποτέλεσμα είναι –έστω κι αν υπάρχουν εξαιρέσεις– η συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών να μη δείχνει πρόθυμη να... ξεκουνηθεί απ’ ό,τι έχει μάθει.

Αντίθετα, στην Ευρώπη δίνεται όλο και περισσότερο έμφαση στο ζήτημα της αξιολόγησης του έργου του εκπαιδευτικού. «Η αξιολόγηση της ποιότητας της εκπαίδευσης και της αποτελεσματικότητας του έργου που επιτελείται στη σχολική μονάδα αποτελεί υψηλή προτεραιότητα σε ευρωπαϊκό επίπεδο», αναφέρουν οι αναλυτές και τονίζουν ότι η εσωτερική αξιολόγηση κατοχυρώνεται θεσμικά στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Μάλιστα, είναι εντυπωσιακό ότι αν και προαιρετική εφαρμόζεται στη συντριπτική πλειονότητα των σχολείων.

Τρία μοντέλα στην Ευρώπη

Σε γενικές γραμμές, οι πρακτικές αξιολόγησης στην Ευρώπη ακολουθούν ένα από τα τρία ακόλουθα μοντέλα:

• Τον δημόσιο διοικητικό έλεγχο των εκπαιδευτικών ως ατόμων και της εκπαιδευτικής τους πράξης. Το μοντέλο αυτό υλοποιείται μέσα από επιθεώρηση και εξωτερική αξιολόγηση.
• Τον έλεγχο της απόδοσης λόγου του εκπαιδευτικού και του σχολείου στην κοινωνία, με υποτιθέμενους αποδέκτες πάνω απ’ όλα τους γονείς. Η λογική αυτή διέπει για παράδειγμα το σύστημα αξιολόγησης στη Μεγάλη Βρετανία.
• Τη λογική του αυτοελέγχου με στόχο την ανάπτυξη/βελτίωση του σχολείου. Υλοποιείται μέσα από την αυτοαξιολόγηση του έργου του εκπαιδευτικού και της εσωτερικής αξιολόγησης της σχολικής μονάδας. Εφαρμόζεται σε εκπαιδευτικά συστήματα με αποκεντρωτικές τάσεις, όπως για παράδειγμα στη Σουηδία και τη Δανία.

Να αξιολογηθεί όλο το σύστημα

Του Στράτου Στρατηγάκη*

Καμία έκπληξη! Οι μαθητές πιστεύουν, με βάση τα αποτελέσματα της έρευνας, ότι ζουν σε άσχημους αισθητικά χώρους και μαθαίνουν με μη ελκυστικό τρόπο. Αναμενόμενη λοιπόν η δημιουργία των αρνητικών συναισθημάτων. Οσο οι μαθητές μεγαλώνουν και ωριμάζουν τόσο η δυσαρέσκεια αυξάνεται. Συνειδητοποιούν ότι το σχολείο δεν μπορεί να απαντήσει στα ερωτήματα που έχουν για τη ζωή. Αντίθετα απαντά σε ερωτήματα που δεν έθεσαν ποτέ και, φυσικά, δεν τους ενδιαφέρει η απάντησή τους. Γι’ αυτό το ερώτημα προς τους διδάσκοντες είναι πολύ συχνό: «Πού θα μου χρησιμεύσουν εμένα όλ’ αυτά που μαθαίνω;» Το ερώτημα δείχνει πόσο «μακριά» βρίσκεται το σχολείο από τα παιδιά μας. Αναγκαίες λοιπόν οι αλλαγές. Ποιες αλλαγές όμως από ποιους και με ποιο στόχο; Απαραίτητη είναι η συνολική αξιολόγηση του εκπαιδευτικού μας συστήματος για να δούμε πού «πονάει». Τα στελέχη της εκπαίδευσης πιστεύουν ότι είναι πολύ σημαντική η δική τους αξιολόγηση. Αντιλαμβάνονται δηλαδή ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στον διοικητικό μηχανισμό. Για να αντιληφθείτε το μέγεθος του προβλήματος σκεφτείτε ότι η διανομή των δωρεάν βιβλίων γίνεται σχεδόν 45 χρόνια, κι όμως ακόμη δεν έχουμε καταφέρει να γίνεται έγκαιρα. Αντίθετα οι εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που πιστεύουν, λιγότερο από όλους τους άλλους, ότι η δική τους αξιολόγηση θα βελτιώσει τα πράγματα. Λογικό κι αυτό, αν αναλογιστούμε την κομματοκρατία που ζει και βασιλεύει στον δημόσιο τομέα. Βλέποντας καθημερινά την ανυπαρξία αξιοκρατίας πιστεύουν ότι και η αξιολόγησή τους στo ίδιo πλαίσιo θα κινηθεί. Αξιολόγηση χρειάζονται τα αναλυτικά και τα ωρολόγια προγράμματα, τα βιβλία, αξιολόγηση χρειάζονται οι πολιτικές που ασκούνται στην εκπαίδευση. Ας σταματήσουμε να αλλάζουμε συνεχώς το σύστημα εισαγωγής στις Ανώτατες Σχολές. Αλλού «πονάει» η εκπαίδευσή μας.

* Ο κ. Στρ. Στρατηγάκης είναι μαθηματικός σε λύκειο, ερευνητής.

Ριζική αναβάθμιση της εκπαίδευσης

Του Παυλου Χαραμη*

Οι νέοι δηλώνουν σε μεγάλο βαθμό ότι δεν είναι ικανοποιημένοι από το σχολείο και αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο. Ούτε ιδιαίτερο γνώρισμα της ελληνικής εκπαίδευσης. Πρόσφατη έρευνα της βρετανικής ένωσης εκπαιδευτικών ATL έδειξε ότι αρνητικά συναισθήματα, όπως απογοήτευση, άγχος και δυσαρέσκεια χαρακτηρίζουν και το μαθητικό πληθυσμό της Βρετανίας. Τέτοιες προβληματικές καταστάσεις βιώνονται επώδυνα από τους νέους και συχνά οδηγούν σε αυτοκαταστροφικές και αντικοινωνικές συμπεριφορές. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει η ίδια η εκπαίδευση. Οι νέοι ωθούνται από πολύ νωρίς σ’ ένα εξουθενωτικό αγώνα δρόμου, όπου στόχος δεν είναι να μορφωθούν, αλλά να επιτύχουν στις εξετάσεις, επιδιώκοντας μια αβέβαιη επαγγελματική αποκατάσταση. Το σχολείο, αντί να προσφέρει ένα ευρύ φάσμα μαθησιακών εμπειριών, επιβάλλει τυποποιημένες διαδικασίες προπαρασκευής για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Αλλά και το τι διδάσκεται στην τάξη πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά. Προγράμματα και βιβλία που υπηρετούν τεχνοκρατικές αντιλήψεις, καλλιεργούν τον ανταγωνισμό και ωθούν στην ιδιώτευση, δεν συμβάλλουν στη θεμελίωση μιας κοινωνίας βασισμένης στην αλληλεγγύη και τη συνεργασία. Σημαντικοί τομείς για την ολοκληρωμένη ανάπτυξη της προσωπικότητάς των νέων, όπως η περιβαλλοντική εκπαίδευση, η αγωγή υγείας, η αισθητική καλλιέργεια, η σωματική άσκηση και η αγωγή του πολίτη, συνωστίζονται στο περιθώριο του σχολικού προγράμματος. Περισσότερο από ποτέ επείγει σήμερα η αλλαγή πολιτικών, με στόχο την ενίσχυση του κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης και των μορφωτικών ευκαιριών για όλα τα παιδιά. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να επιτευχθεί χωρίς ριζική αναβάθμιση και συνεχή στήριξη της δημόσιας εκπαίδευσης.

* Ο κ. Π. Χαραμής είναι πρόεδρος του Κέντρου Μελετών και Τεκμηρίωσης της ΟΛΜΕ.

Εξετάσεις του κρατικού πιστοποιητικού γλωσσομάθειας

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Από το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων ανακοινώνεται ότι από τη Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008 μέχρι και την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008 θα υποβάλλονται στις Διευθύνσεις ή Γραφεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης της χώρας .

Οι εξετάσεις θα διεξαχθούν στις 8-9 Νοεμβρίου 2008 και 15-16 Νοεμβρίου 2008 για τα επίπεδα Α (Α1 «στοιχειώδης γνώση» και Α2 «βασική γνώση» σ΄ένα ενιαίο διαβαθμισμένο test), Β1 «μέτρια γνώση», Β2 «καλή γνώση» και Γ1 «πολύ καλή γνώση» στις γλώσσες Αγγλική, Γαλλική, Γερμανική και Ιταλική και για το επίπεδο Β2 «καλή γνώση» στην Ισπανική γλώσσα.

Για τη συμμετοχή τους στις εξετάσεις οι υποψήφιοι πρέπει να υποβάλλουν αυτοπροσώπως ή μέσω του κηδεμόνα τους ή με εξουσιοδοτημένο εκπρόσωπό τους (η εξουσιοδότηση γίνεται με υπεύθυνη δήλωση του νόμου 1599/86, άρθρο 8) ή με εκπρόσωπο:

α) εκπαιδευτικού φορέα,

β) κέντρου ξένων γλωσσών

τα εξής:

1. Μία φωτογραφία μικρού μεγέθους

2. α. Ένα παράβολο δημοσίου των 40 ευρώ για το επίπεδο Α (Α1 «στοιχειώδης γνώση» και Α2 «βασική γνώση» σ΄ένα ενιαίο διαβαθμισμένο test) β. Ένα παράβολο δημοσίου των 50 ευρώ για το επίπεδο Β1 «μέτρια γνώση» γ. Ένα παράβολο δημοσίου των 60 ευρώ για το επίπεδο Β2 «καλή γνώση» δ. Ένα παράβολο δημοσίου των 70 ευρώ για το επίπεδο Γ1 «πολύ καλή γνώση» Τα παράβολα εκδίδονται από τις Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες (Δ.Ο.Υ.) και εισπράττονται υπέρ του Δημοσίου, Κ.Α.Ε. 3741.

3. Φωτοαντίγραφο των δύο όψεων της αστυνομικής ταυτότητας (ή ελλείψει ταυτότητας, των κρίσιμων σελίδων του διαβατηρίου, δηλαδή αυτών όπου αναφέρονται ο αριθμός, τα στοιχεία ταυτότητας, καθώς και η φωτογραφία του κατόχου) ή άλλο νόμιμο αποδεικτικό ταυτοπροσωπίας.

4. Ειδικό έντυπο «Aίτηση» που διατίθεται προς συμπλήρωση από την επιτροπή συγκέντρωσης δικαιολογητικών, στις κατά τόπους Διευθύνσεις ή Γραφεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Οι υποψήφιοι μπορούν να προμηθεύονται το ειδικό έντυπο «Αίτηση» και από την ιστοσελίδα: www.ypepth.gr/kpg

Ονοματοδοσία σχολείων

Το Υπουργείο Παιδείας, αποσκοπώντας στη σύνδεση του σχολείου με την πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων, παρέχει τη δυνατότητα στα σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης να υιοθετήσουν επωνυμίες. Οι επωνυμίες αυτές "μπορεί να αναφέρονται σε εξέχουσες προσωπικότητες της εκπαιδευτικής, πνευματικής, καλλιτεχνικής και πολιτιστικής ζωής του Έθνους, οι οποίες προώθησαν ιδιαίτερα θέματα παιδείας".

Το συγκεκριμένο εγχείρημα ξεκίνησε από το 2004 και αρκετά σχολεία έχουν αποκτήσει ονόματα ποιητών, επιστημόνων και αγωνιστών. Οδυσσέας Ελύτης, Κωνσταντίνος Καβάφης, Γιάννης Μακρυγιάννης και Κωνσταντίνος Καραθεοδωρής είναι μερικοί από τους ποιητές, ήρωες και επιστήμονες που δάνεισαν τα ονόματά τους σε σχολεία.

Μέχρι σήμερα η διαδικασία για την ονοματοδοσία των σχολείων απαιτούσε εισήγηση από τον σύλλογο διδασκόντων ή τη δημοτική αρχή και ύστερα από μια σειρά γραφειοκρατικών διαδικασιών, το υπουργείο Παιδείας ενέκρινε το όνομα του σχολείου.

Τόσα χρόνια υπήρχε η νομοθεσία για ονοματοδοσία των σχολείων. Γιατί τόση τρεμούλα τελευταία με τα ονόματα;

συμμετέχω – συμμετέχεις – συμμετέχει – συμμετέχουμε – συμμετέχετε – ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ

Η δυνατότητα της επιλογής προσωνυμίου σε ένα σχολείο δόθηκε από την εποχή που Υπουργός παιδείας ήταν ο κ. Ευθυμίου. Η δυνατότητα αυτή ίσχυε για όποιο σχολείο επέλεγε κάτι τέτοιο.

Το ζήτημα όμως τώρα μπαίνει σε εντελώς νέα βάση γιατί η διαδικασία με την οποία προωθείται του δίνει χαρακτήρα καθολικότητας αφού :
Όλο το εγχείρημα έχει καταληκτική ημερομηνία το τέλος Μαρτίου. Δηλαδή τα σχολεία θα αποκτήσουν το «όνομά» τους με το ζόρι μέσα στο μήνα !!!!!

…για μια ακόμα φορά θεατές ;

Ξαφνικά ο Σύλλογος Διδασκόντων καλείται να αποφασίσει και μάλιστα υποχρεωτικά την ονοματοδοσία του σχολείου του; Οι κοινωνικοί φορείς δεν έχουν λόγο; Οι κάτοικοι της περιοχής δεν έχουν λόγο; οι Σύλλογοι Γονέων, οι τοπικοί Πολιτιστικοί σύλλογοι, οι δημοτικές αρχές δεν έχουν κανέναν λόγο;

Απορώ πως ο Δήμαρχός μας δεν έχει αντιληφθεί τη σημασία μιας τόσο σημαντικής διαδικασίας.

Το Υπουργείο αποφασίζει.

Δηλαδή ακόμα και αν ένας σύλλογος διδασκόντων σε ένα σχολείο ομοφωνήσει σε μία πρόταση είναι υποχρεωμένος να στείλει τρεις προτάσεις, ακόμα και τις μειοψηφικές και το υπουργείο θα αποφασίσει με τα δικά του μέτρα και σταθμά.
Όλη αυτή η διαδικασία υποδηλώνει την πρόθεση του Υπουργείου να επιβάλει υποχρεωτικά ονοματοδοσία στα σχολεία και με την τελική επιλογή στη δική του ευχέρεια.

Αναρωτήθηκε κανείς εάν π.χ. ο Οδυσσέας Ελύτης θα συμφωνούσε να τοποθετήσουν την ταμπέλα με το όνομά του δίπλα στη (σκουριασμένη πια) ταμπέλα που γράφει ότι «το χψζ Σχολείο χρηματοδοτείται από την Ε.Ε.» σε ένα σχολείο χωρίς αίθουσα εκδηλώσεων, με παράθυρα που μπάζουν και με οροφή που στάζει;

Μήπως για αυτό το λόγο ο Οδυσσέας Αλεπουδέλλης του Παναγιώτη έγραψε τον παρακάτω στίχο;

Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβήγια να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή

Θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς

Θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Θε μου Πρωτομάστορα μ' έχτισες μέσα στα βουνά

Θε μου Πρωτομάστορα μ' έκλεισες μες στη θάλασσα!

Πάρθηκεν από μάγους το σώμα του Μαγιού

Το 'χουνε θάψει σ' ένα μνήμα του πέλαγουσ' ένα βαθύ πηγάδι το 'χουνε κλειστό

μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσος

Θε μου Πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές και Συ

Θε μου Πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση

Ή τον παρακάτω στίχο;

Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!
Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!
Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ' αίματα!

Το σίγουρο είναι πως τίποτα και κανένας δεν «αναβαθμίζεται» από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του.

Οι μαθητές θα συνεχίσουν να στοιβάζονται στις ίδιες άθλιες αίθουσες, να τρώνε ξηρά τροφή και να ξεκουράζονται πάνω στα θρανία τους στο ολοήμερο και οι γονείς θα συνεχίζουν να πληρώνουν τα μαλλιοκέφαλά τους σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα και βοηθήματα πάσης φύσεως.

Όλοι μαζί όμως θα είμαστε υπερήφανοι και θα αντιμετωπίζουμε με πνεύμα αισιοδοξίας και στωικότητας τις δυσκολίες της μοίρας, αφού στην εξώπορτα θα γράφει "Άρτεμις Αμαρυσία", ή «Γιάννης Τσαρούχης»…

Τώρα που είναι επίκαιρη η διαμάχη για την ονομασία της FYROM, μήπως παρασυρθούμε σε διαμάχες με τους κατοίκους της Ερέτριας και της Αμαρύνθου επειδή η Άρτεμις ήταν "Αμαρυνθία", καθώς η λατρεία της Θεάς του κυνηγιού μεταφέρθηκε στους Αθμονείς (σημερινό Μαρούσι) από την Αμάρυνθο Ευβοίας ή με τους Πειραιώτες, καθώς ο Γιάννης Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά. Αφήστε που υπάρχει και κίνδυνος οι σύγχρονοι Ορθόδοξοι να κατηγορήσουν το σύλλογο διδασκόντων για οπαδούς του δωδεκάθεου και να απαιτήσουν τη μετατροπή του "Άρτεμις Αμαρυσία" σε “Παναγία Νερατζιώτισσα”

Άραγε ποιο όνομα πρέπει να διαλέξει ο Σύλλογος Διδασκόντων του 6ου Λυκείου για να «εξωραΐσει» τις αίθουσες-παραπήγματα και την έλλειψη πεζοδρομίου γύρω από το σχολείο;

Άραγε ποιο όνομα πρέπει να διαλέξουν οι Σύλλογοι Διδασκόντων του 8ου Γυμνασίου και 9ου Λυκείου για να «νομιμοποιήσουν» τα «αυθαίρετα» κτίρια;

Αποτελεί όμως απλά το «όραμα» του Υπουργού μια προσπάθειά του, να διαφύγει από τη ζοφερή πραγματικότητα ή υπάρχουν σοβαρότερες και βαθύτερες επιδιώξεις στην πρόταση για προσωνύμια στα σχολεία;

Έχουμε γίνει καχύποπτοι και δύσπιστοι. Εμείς φταίμε;

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για 'μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν, σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...
Γέρασα μ'ένα παιδικό παντελονάκι και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...
Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω, το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα, κομπρεσέρ μ'ανοίγουν και με κλείνουν...
Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις, έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα και το μυαλό μου, αποθήκη,για ραδιενεργά κατάλοιπα...
Μέτρα ασφαλείας πήρανε,για την αναπνοή μου και σε πολυεθνικό μονόδρομο,το μέλλον μου, δώσαν αντιπαροχή...

Στίχοι: Α.Πανταζή

Μια άλλη πρόκληση από την Τουρκία

Hμερομηνία δημοσίευσης: 16-03-08

Τα αγγλόφωνα ιδιωτικά πανεπιστήμια μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και πώς έχουν συμβάλει στην αναβάθμιση της εκπαίδευσης

Του Ιωαννη Ν. Γρηγοριαδη*

Το άκουσμα της λέξεως «Τουρκία» δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς στο συλλογικό κοινωνικό υποσυνείδητο. Η χώρα συνδέεται με εικόνες βαρβαρότητας, υπαναπτύξεως, και απαιδευσίας. Πίσω, ωστόσο, από αυτήν τη στερεοτυπική εικόνα κρύβονται πολλές περιπτώσεις επιτυχημένων εκσυγχρονιστικών πειραμάτων, τα οποία, χωρίς να επιλύουν από μόνα τους τα χρόνια και σοβαρά κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της χώρας, είναι ενδεικτικά μιας αξιοπρόσεκτης προοδευτικής δυναμικής. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι και η τουρκική ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση. Υποστηριζόμενα συχνά από τη γενναιοδωρία μεγάλων τουρκικών επιχειρήσεων, τα αγγλόφωνα ιδιωτικά πανεπιστήμια μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα συνέβαλαν αποφασιστικά από την έναρξη της λειτουργίας τους στα μέσα της δεκαετίας του 1980 στην αναβάθμιση της ποιότητος της ανώτατης παιδείας στην Τουρκία.

Οι υποδομές

Η επίσκεψη ενός Ελληνα καθηγητή ή φοιτητή σε ένα από τα καλά ιδιωτικά πανεπιστήμια της Τουρκίας προκαλεί πολύ δυσάρεστες συγκρίσεις με την ελληνική ακαδημαϊκή πραγματικότητα. Ο επισκέπτης θα δει υποδομές τις οποίες θα ζήλευαν όχι μόνο τα ελληνικά, αλλά και αρκετά αγγλικά πανεπιστήμια. Πεντακάθαρες πανεπιστημιουπόλεις σε οικόπεδα πολλών εκατοντάδων στρεμμάτων στα περίχωρα της Κωνσταντινουπόλεως ή της Αγκυρας με ιδιωτική τακτική συγκοινωνία με το κέντρο της πόλεως. Αξιοπρεπέστατες φοιτητικές εστίες με δυναμικότητα πολλών χιλιάδων κλινών για όσους φοιτητές επιθυμούν να διαμένουν εντός της πανεπιστημιουπόλεως. Αίθουσες διδασκαλίας με τα πλέον σύγχρονα εποπτικά μέσα, με εγκατεστημένους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και προβολείς παρουσιάσεων PowerPoint. Βιβλιοθήκες πλούσιες σε βιβλία και παρέχουσες πρόσβαση στις πλουσιότερες ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων. Η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι πλέον ασύρματη όχι μόνο εντός των κτιρίων του πανεπιστημίου, αλλά συχνά και στους ανοικτούς χώρους των πανεπιστημιουπόλεων. Μερικά πανεπιστήμια παρέχουν σε κάθε πρωτοετή φοιτητή φορητό ηλεκτρονικό υπολογιστή με πρόγραμμα χρηματοδοτικής μισθώσεως (leasing).

Οι καθηγητές

Οι διαφορές όμως δεν περιορίζονται στα θέματα υλικοτεχνικής υποδομής, αλλά επεκτείνονται και επί της ακαδημαϊκής ουσίας. Οι καθηγητές, οι οποίοι πληρώνονται μισθούς αναλόγους των προσόντων και της αποστολής τους, υποχρεούνται να βρίσκονται καθημερινώς στο πανεπιστημιακό τους γραφείο, στη διάθεση των φοιτητών. Η έρευνα αναγνωρίζεται ως αναπόσπαστο στοιχείο της ακαδημαϊκής ιδιότητος και χρηματοδοτείται γενναιόδωρα με την επιχορήγηση ερευνητικών προγραμμάτων, καθώς και της συμμετοχής σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια. Η εξέλιξη των καθηγητών εξαρτάται από το διδακτικό και ερευνητικό τους έργο, τον αριθμό δημοσιεύσεων σε ακαδημαϊκά περιοδικά των οποίων η εγκυρότητα αναγνωρίζεται από τους κορυφαίους διεθνείς οργανισμούς ακαδημαϊκής πιστοποιήσεως, καθώς και τη γνώμη των φοιτητών. Στο τέλος κάθε εξαμήνου οι φοιτητές αξιολογούν τους καθηγητές τους ανωνύμως, ενώ η διαδικασία αξιολογήσεως διεξάγεται με αδιάβλητο τρόπο από ειδικευμένο εξωπανεπιστημιακό οργανισμό.

Οι φοιτητές

Αλλά και η θέση των φοιτητών διαφέρει πολύ. Κάθε φοιτητής ανατίθεται σε έναν καθηγητή ο οποίος έχει την ευθύνη να παρακολουθεί την πρόοδό του, να τον συμβουλεύει και να καταρτίζει μαζί του το ακαδημαϊκό του πρόγραμμα. Η παρουσία των φοιτητών στις παραδόσεις θεωρείται αυτονόητη υποχρέωση. Ο μέσος αριθμός φοιτητών ανά μάθημα δεν ξεπερνά τους 20, ώστε να μπορεί ο διδάσκων να γνωρίζεται και να αποκτά προσωπική εικόνα και γνώμη για το φοιτητή. Ακολουθείται συστηματικό πρόγραμμα μικρών εξετάσεων και εργασιών καθ' όλη τη διάρκεια του εξαμήνου, ώστε η τελική εξέταση να μην αντιπροσωπεύει παρά ένα μέρος της τελικής βαθμολογίας. Η επανάληψη μιας εξετάσεως πριν από την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους επιτρέπεται μόνο μετά την εκ νέου παρακολούθηση του μαθήματος σε πρόσθετο θερινό εξάμηνο διδασκαλίας. Η χρήση της αγγλικής στη διδασκαλία εξασφαλίζει τόσο την τελειοποίηση των γλωσσικών ικανοτήτων των φοιτητών, όσο και τη χρήση της πλέον σύγχρονης ακαδημαϊκής βιβλιογραφίας, η οποία στις μέρες μας γράφεται σχεδόν αποκλειστικά στα αγγλικά. Παράλληλα, προάγεται η συμμετοχή των φοιτητών στα κοινά. Πολυάριθμοι φοιτητικοί -και όχι κομματικοί- σύλλογοι με ενδιαφέροντα πολιτικά, αθλητικά, καλλιτεχνικά, ακαδημαϊκά των οποίων οι δραστηριότητες επιχορηγούνται από το ίδιο το πανεπιστήμιο προετοιμάζουν τους φοιτητές για την ενεργό συμμετοχή τους στην κοινωνία των πολιτών.

Ακαδημαϊκή ελευθερία

Οι παραπάνω συνθήκες συνδυάσθηκαν σε ορισμένες περιπτώσεις και με συνθήκες ακαδημαϊκής ελευθερίας πρωτοφανείς για τα τουρκικά δεδομένα. Ορισμένα από τα πανεπιστήμια στέγασαν και πρόσφεραν πρόσφορο πεδίο δράσεως σε ακαδημαϊκούς των οποίων οι απόψεις συγκρούονταν με τις επίσημες τουρκικές θέσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο από τα τρία πανεπιστήμια που συνδιοργάνωσαν το 2005 το συνέδριο για το Αρμενικό Ζήτημα, την πρώτη προσπάθεια ψύχραιμης ακαδημαϊκής προσεγγίσεως του θέματος στην Τουρκία, ήταν ιδιωτικά. Οι συνθήκες αυτές συνέβαλαν και στον επαναπατρισμό πολλών κορυφαίων Τούρκων καθηγητών οι οποίοι δίδασκαν σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης ή στην Βόρειο Αμερική. Αυτοί βρήκαν πανεπιστήμια τα οποία προσέφεραν άριστη υποδομή για τη διδασκαλία και τη διεξαγωγή ακαδημαϊκής έρευνας, καθώς και μία προνομιούχο βάση, για να συμβάλουν στην ευρύτερη προσπάθεια εκδημοκρατισμού της Τουρκίας.

Τα οικονομικά

Πώς συντηρείται όμως οικονομικά ένα τέτοιο πανεπιστήμιο; Η οικονομική συνδρομή των ιδρυτών και τα καταβαλλόμενα δίδακτρα αποτελούν τον αιμοδότη των πανεπιστημίων. Ολα τα έσοδα από τα δίδακτρα επανεπενδύονται υποχρεωτικώς για την συντήρηση και την επέκταση των υποδομών του πανεπιστημίου, καθώς και τη χορήγηση υποτροφιών. Ποσοστό άνω του 33% των φοιτητών λαμβάνει υποτροφία, η οποία απαλλάσσει της υποχρεώσεως καταβολής διδάκτρων και τροφείων. Γι' αυτόν το λόγο κατά τις γενικές εξετάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια, υπάρχει διπλή βάση εισαγωγής για κάθε σχολή ιδιωτικού πανεπιστημίου. Η υψηλή βάση εξασφαλίζει εισαγωγή με υποτροφία, ενώ η χαμηλή μόνο εισαγωγή. Ετσι επιβραβεύονται οι επιμελείς μαθητές και δίνεται η ευκαιρία σε χαρισματικά παιδιά απόρων οικογενειών να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια υψηλών προδιαγραφών.

Και το παράδειγμα των πρώτων επιχειρηματιών-ιδρυτών ιδιωτικών πανεπιστημίων εξακολουθεί να βρίσκει μιμητές. Ο Χουσνού Οζγεγιν, ο επιχειρηματίας που πούλησε την τράπεζα Finansbank στην Εθνική Τράπεζα προ τριών περίπου ετών, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να διαθέσει περίπου ένα δισεκατομμύριο δολάρια, περίπου 20% του συνολικού τιμήματος εξαγοράς της τράπεζας, για την ίδρυση ενός νέου ιδιωτικού πανεπιστημίου υψηλού επιπέδου. Δικαιολόγησε δε την απόφασή του σε συνέντευξη προς τους New York Times λέγοντας ότι «Η παιδεία είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της Τουρκίας... Θα είμαι ευτυχής αν επηρεάσω προς το καλύτερο τη ζωή ενός εκατομμυρίου νέων ανθρώπων τα επόμενα δέκα χρόνια». Ηδη από το 2000, ο Οζγεγιν έχει επίσης κτίσει με δικά του έξοδα 36 σχολεία σε απομακρυσμένες περιοχές της Τουρκίας.

Η παραπάνω εικόνα δεν αναφέρεται ασφαλώς στο σύνολο της τουρκικής ιδιωτικής ανώτατης παιδείας. Ανάμεσα στα 25 ιδιωτικά τουρκικά πανεπιστήμια υπάρχουν πολλά που δεν πληρούν τις στοιχειώδεις ακαδημαϊκές προδιαγραφές. Υπάρχουν όμως και μερικά τα οποία έχουν κατορθώσει εντός μερικών ετών να συμπεριληφθούν στους καταλόγους με τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και να ανταγωνισθούν ή και να ξεπεράσουν τα καλά κρατικά τουρκικά πανεπιστήμια.

Τι διδάσκει το παράδειγμα της Τουρκίας; Οτι η ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με την ευτέλεια, αλλά μπορεί να επιτύχει θαύματα, αν υπάρξει η κατάλληλη θεσμική ρύθμιση, και η ευτυχής εκείνη συνύπαρξη εμπνευσμένων ακαδημαϊκών δασκάλων με τους γενναιόδωρους εκείνους χορηγούς, οι οποίοι θα θελήσουν να συνδέσουν το όνομά τους με μια σπουδαία προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Σε μία χώρα στην οποία η παιδεία αποτελεί υψηλή κοινωνική αξία, οι γονείς δαπανούν δισεκατομμύρια ευρώ από το υστέρημά τους σε φροντιστήρια και σπουδές σε αμφιβόλου αξίας πανεπιστήμια του εξωτερικού και στην οποία υπάρχει τόσο το ανθρώπινο, όσο και το οικονομικό κεφάλαιο, η επιτυχία του θεσμού των ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων δεν είναι ουτοπία.

* Ο κ. Ιωάννης Ν. Γρηγοριάδης διδάσκει στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι Επιστημονικός Συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ. Δίδαξε σε τουρκικά ιδιωτικά πανεπιστήμια μεταξύ του 2004 και του 2007.

Μαθητές χωρίς... παιδικά χρόνια

ΗΜΕΡΗΣΙΑ 15/3/2008

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Δραστική μείωση των μαθημάτων σε Γυμνάσια και Λύκεια

Επιτακτική είναι η ανάγκη για αναθεώρηση του προγράμματος στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σύμφωνα με δασκάλους και καθηγητές, που διαπιστώνουν πως τα παιδιά αντεπεξέρχονται πλέον με δυσκολία στις απαιτήσεις. Τόσο οι Βρετανοί όσο και οι Γερμανοί μαθητές ζουν καθημερινά το άγχος του σχολείου και της μελέτης στο σπίτι, που έχουν καταλήξει να τους «κλέβουν» την παιδικότητα.
Οι εκπαιδευτικοί και στις δύο χώρες επισημαίνουν ότι το βάρος της ύλης των μαθημάτων δεν τους επιτρέπει πλέον να εμβαθύνουν στη γνώση και να καλλιεργούν την κριτική ικανότητα των μαθητών, οι οποίοι εκπαιδεύονται στην επίλυση διαγωνισμάτων και όχι στην αφομοίωση του περιεχομένου.
Η «επιδημία του άγχους» αποτελεί ευρύτερο φαινόμενο στις σχολικές ηλικίες, που εκ των πραγμάτων χάνουν το δικαίωμά τους στην παιδική ανεμελιά.

Βρετανικό «κίνημα» δασκάλων υπέρ γονέων – μαθητών

Του Γιώργου Κ. Γκοτσίνα

Μάχη με το σχολικό άγχος δίνουν καθημερινά οι περίπου 7 εκατομμύρια μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στη Βρετανία, προκειμένου να «γευθούν» τα παιδικά τους χρόνια, που χρόνο με τον χρόνο όλο και απομακρύνονται από την ανεμελιά λόγω του αυξανόμενου φόρτου των μαθημάτων τους. Με μια πρωτοφανή κίνησή της, η Ένωση Δασκάλων και Εισηγητών (ATL) της Βρετανίας απηύθυνε αγωνιώδη έκκληση για την εκπόνηση μελέτης σχετικά με τις αιτίες της εξαιρετικά λεπτής -σε πολλές περιπτώσεις- ψυχολογικής κατάστασης των μαθητών.
Όπως αναφέρει σε άρθρο της η βρετανική εφημερίδα The Independent, στα συμπεράσματα αυτά συντείνει πλήθος ερευνών διαφορετικών φορέων, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για το τέλος μιας γενιάς που κινδυνεύει να παραμείνει απλός θεατής των παιδικών της χρόνων. Τη σοβαρότητα της κατάστασης στη χώρα ανέδειξε αρχικά τον Ιανουάριο του 2007 έκθεση της UNICEF, σύμφωνα με την οποία οι Βρετανοί μαθητές είναι οι πιο δυστυχισμένοι μεταξύ τους συνομήλικους τους σε 21 χώρες. Ακολούθησε η ενδελεχέστερη έρευνα για το σχολικό σύστημα της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια από το Πανεπιστήμιο του Cambridge, που κατέδειξε ότι περίπου 3,5 εκατ. μαθητές αντιμετωπίζουν το ανησυχητικό φαινόμενο της «χαμένης παιδικής ηλικίας». Η ATL αποδίδει σε μεγάλο βαθμό την αιτία της δυστυχίας και του άγχους των μαθητών στον αυξημένο χρόνο μελέτης στο σπίτι, ενώ επισημαίνει πως η μαθησιακή διαδικασία στο σχολείο έχει πάψει να αποτελεί διασκέδαση, αφού οι μαθητές εκπαιδεύονται στο να λύνουν τεστ και όχι στην αφομοίωση της γνώσης και στη διεύρυνση της αντιληπτικής τους ικανότητας.
Το 1997 η άνοδος των Εργατικών στην εξουσία συνοδεύτηκε για πρώτη φορά από την έκδοση οδηγίας σχετικά με τον χρόνο μελέτης των μαθητών στο σπίτι. Αυτή προέβλεπε την υποχρεωτική μελέτη 20 λεπτών ημερησίως για τα παιδιά ηλικίας 4-5 ετών, 30 λεπτά για ηλικίες 6-7 ετών και μεταξύ 90 λεπτών και δύο ωρών για τα 16χρονα παιδιά. Υστερα από δέκα χρόνια, εκπρόσωπος της βρετανικής κυβέρνησης διέψευσε τις παρατηρήσεις των δασκάλων, λέγοντας πως η εργασία στο σπίτι βοηθά τα παιδιά να αποκτήσουν τις απαραίτητες δεξιότητες για μια προσωπική μαθησιακή διεργασία στο υπόλοιπο της ζωής τους.
Την ερχόμενη Τρίτη, στο ετήσιο συνέδριό της, η ATL αναμένεται να διατυπώσει επισήμως το αίτημά της για την αλλαγή του υποχρεωτικού στον χαρακτήρα της μελέτης στο σπίτι, ακολουθώντας το πνεύμα της ανακοίνωσης της Ένωσης των Διευθυντών Δημοτικών Σχολείων, που κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι «επιβλέπει τον θάνατο της διασκέδασης στο πρόγραμμα των δημοτικών σχολείων».

Γερμανία: Η... κλεμμένη παιδική ηλικία

Του Γιώργου Παυλόπουλου

Σε κατάσταση διαρκούς σοκ ζουν εκατομμύρια οικογένειες στη Γερμανία, τα παιδιά των οποίων έχουν την... ατυχία να πηγαίνουν ακόμη σχολείο. Ο εφιάλτης τους μεγαλώνει εξαιτίας των πιέσεων που ασκούνται για διεξαγωγή μαθημάτων και το Σάββατο, καθώς οι πέντε ημέρες εκτιμάται ότι πλέον δεν αρκούν για να «βγει η ύλη».
Ήδη, στη Βαυαρία, την Έσση, τη Βάδη-Βυρτεμβέργη και άλλα κρατίδια η σχολική εβδομάδα ξεπερνά τις 35 ώρες εβδομαδιαίως, κάτι που μεταφράζεται σε επτάωρο σχολείο καθημερινά. Αν δε προστεθεί και ο χρόνος που αφιερώνεται για μελέτη στο σπίτι, καθώς και για τις διάφορες μορφές βοηθητικής διδασκαλίας, τότε ένας μέσος Γερμανός μαθητής είναι υποχρεωμένος να εργάζεται επί 45 - 50 ώρες κάθε εβδομάδα -δηλαδή, περίπου κατά 10 ώρες περισσότερο από ό,τι ένας ειδικευμένος εργάτης στους διάφορους κλάδους της οικονομίας!
Δικαιολογημένα, λοιπόν, ολοένα περισσότεροι μιλούν ανοιχτά για την «κλεμμένη παιδικότητα», που σφραγίζει τις νέες γενιές της μεγαλύτερης και ισχυρότερης χώρας της Ε.Ε. Ο ελεύθερος χρόνος περιορίζεται δραματικά. Το ίδιο και η ενασχόληση με το παιχνίδι, τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, την ανθρώπινη επικοινωνία. Τα νέα δεν είναι καλά ούτε για την υγεία των μαθητών. Ενδεικτικά, σε δύο σχολεία του Αμβούργου όπου έγινε «πιλοτική» έρευνα, το 40% των μαθητών των δύο τελευταίων τάξεων του γυμνασίου παραδέχθηκε ότι εμφανίζει αυξημένα ψυχοσωματικά προβλήματα λόγω του στρες -όπως πονοκέφαλοι και διαταραχές στον ύπνο.
Η πίεση που ασκείται στα παιδιά επηρεάζει το σύνολο της οικογενειακής ζωής. Αυτό, άλλωστε, παραδέχθηκε το 75% όσων συμμετείχαν σε σχετική έρευνα η οποία πραγματοποιήθηκε πέρυσι στους συλλόγους γονέων 114 σχολείων της Βαυαρίας. Όσοι ψάχνουν για την αιτία, θα πρέπει να ανατρέξουν στη λέξη-κλειδί: ανταγωνιστικότητα. Το σύστημα αξιολόγησης «Πίζα», που τέθηκε σε λειτουργία το 2001, έδειξε ότι τα σχολεία της Γερμανίας είχαν μείνει πίσω από τις άλλες αναπτυγμένες χώρες. Έτσι, αποφασίστηκε οι 13 τάξεις του υποχρεωτικού σχολείου να γίνουν 12 (4 δημοτικό και 8 γυμνάσιο), με την ύλη, όμως, να παραμένει ίδια και τη διδασκαλία να εντατικοποιείται. Οι δάσκαλοι δηλώνουν ότι δεν έχουν πλέον χρόνο για εμβάθυνση και καλλιέργεια κριτικής σκέψης, ενώ ολοένα περισσότεροι μαθητές καταφεύγουν σε φροντιστήρια, με αποτέλεσμα ο κλάδος αυτός να γνωρίζει εκρηκτική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια.

Παρ όλα αυτά, η Χριστιανοδημοκράτισσα υπουργός Έρευνας, Ανέτ Σαβάν, είναι αμετάπειστη: «Το σχολείο -λέει- δεν είναι μόνο διασκέδαση. Είναι επίσης πίεση και διάθεση για αποδοτικότητα». Κι αυτό σε μια χώρα που κάθε άλλο παρά φημίζεται για οκνηρία και έλλειψη παραγωγικότητας...

«ΕΧΑΣΑΝ» ευρωκονδύλια για σχολική στέγη

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/03/2008

Μπηχτές Στυλιανίδη για «προκατόχους»

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Του ΝΙΚΟΥ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

«Χάθηκε χρόνος και χρήμα για τα σχολεία από τους προκατόχους μου», ανέφερε ο υπουργός Παιδείας Ευριπίδης Στυλιανίδης χθες, στη Σύνοδο Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης στη Θεσσαλονίκη, όπου θα παραμείνει ώς αύριο.

Μιλώντας στα ανώτερα εκπαιδευτικά στελέχη της Κεντρικής Μακεδονίας, ο υπουργός ανέφερε ότι τα χρόνια που πέρασαν χάθηκαν κονδύλια από 2,5 Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης για την κατασκευή νέων σχολικών μονάδων κι επισήμανε ότι στο Δ' Κοινοτικό Πλαίσιο δεν προβλέπονται κονδύλια για τη σχολική στέγη, η οποία θα πρέπει να χρηματοδοτηθεί από εθνικούς πόρους.

«Κάνουμε μια τιτάνια προσπάθεια στο κτιριακό», είπε χαρακτηριστικά τονίζοντας ότι στην πενταετία 2008-2012 προβλέπεται να ανεγερθούν 1.233 σχολικές μονάδες σε όλη τη χώρα και να ανακαινιστούν άλλες 600.

Ο κ. Στυλιανίδης υπογράμμισε ότι στρατηγικός στόχος του υπουργείου για την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι το «έξυπνο σχολείο», που σημαίνει «σύγχρονο κτίριο - επιμορφωμένος εκπαιδευτικός - σύγχρονα εποπτικά μέσα», εξήγησε. Δεν δίστασε ωστόσο να παραδεχτεί πως «τα πέντε χιλιάδες απ' τα δεκαπέντε χιλιάδες σχολικά κτίρια της χώρας είναι άνω των 40 ετών».

Νωρίτερα, ο υπουργός επισκέφτηκε το ανακαινισμένο κτίριο της ΠΑΣΕΓΕΣ στην περιοχή Θέρμη Θεσσαλονίκης, όπου θα στεγαστεί τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του το Διεθνές Πανεπιστήμιο.

«Διαπιστώσαμε ετοιμότητα κτιριολογικά, ώστε να ξεκινήσει το πρώτο μεταπτυχιακό τμήμα στις 28 του μηνός», ανέφερε και συμπλήρωσε ότι «έχουν δοθεί οι απαιτούμενες θέσεις για μέλη ΔΕΠ και διοικητικό προσωπικό».

Οταν ρωτήθηκε για τυχόν καθυστερήσεις στις μελέτες που αφορούν τις μόνιμες εγκαταστάσεις, σε χώρο 680 στρεμμάτων, στο Δήμο Μηχανιώνας, ο κ. Στυλιανίδης δήλωσε:«Νομίζω ότι οι διαδικασίες βρίσκονται στη φάση της συνεργασίας με το ΚΑΣ για την τακτοποίηση του οικοπέδου για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε».

Χιλιάδες μαθητές σε επικίνδυνα σχολεία

ΒΙΒΙΑΝ ΜΠΕΝΕΚΟΥ

Ο αμίαντος «στοιχειώνει» την ελληνική πραγματικότητα, ακόμη και σήμερα, τρία ολόκληρα χρόνια μετά τη ρητή απαγόρευση της χρήσης του στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από την 1η Ιανουαρίου του 2005 (Οδηγία 1999/77/EC). Εξακολουθεί να υπάρχει σε δεκάδες σχολεία, στο μεγαλύτερο μέρος του δικτύου ύδρευσης, ενώ μπάζα αμιάντου από παλαιά εργοστάσια υπάρχουν διάσπαρτα στην ύπαιθρο...

Με ρυθμούς χελώνας, βαδίζει το πρόγραμμα απομάκρυνσης του αμιάντου από τα σχολεία, αφού οι νομαρχίες της χώρας δεν φαίνεται να το τοποθετούν ψηλά στις προτεραιότητές τους.
Χιλιάδες μαθητές νηπιαγωγείων και δημοτικών σχολείων (το 80% των επικίνδυνων σχολείων είναι αυτής της βαθμίδας), συνεχίζουν να κάνουν μάθημα... αναπνέοντας ίνες αμιάντου σε περισσότερα από 340 καταγεγραμμένα προβληματικά κτίρια, ενώ πλήθη παιδιών συνεχίζουν να βρίσκονται σε «επικίνδυνα» μη καταγεγραμμένα... ακόμη σχολικά κτίρια!

Μέχρι σήμερα έχουν γίνει δύο μεγάλες καταγραφές, το 2004 και το 2005, κι έκτοτε οι διαδικασίες ελέγχου φαίνεται να έχουν παγώσει...

«Τεράστιοι όγκοι αμιάντου βρίσκονται παρατημένοι χρόνια τώρα, σε περιοχές όπου υπήρχαν εργοστάσια κατασκευής αμιαντοπλακών. Εκεί υπάρχουν επικίνδυνα μπάζα αμιάντου, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται για την απομάκρυνσή τους», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο καθηγητής Τοξικολογίας, Αναστάσιος Κοβάτσης.

Πριν από λίγες μέρες για το ζήτημα αυτό ξεσηκώθηκαν για πολλοστή φορά οι κάτοικοι του χωριού Γέφυρα στη Θεσσαλονίκη, εκεί όπου υπήρχε το παλιό εργοστάσιο ΕΛΕΝΙΤ.

«Το εργοστάσιο έκλεισε το 1990. Από τότε μέχρι σήμερα τα μπάζα αμιάντου παραμένουν στα χωράφια πεταμένα. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό για τα χωριά και τους κατοίκους. Οι βροχές κι η διάβρωση του αμιάντου από τις οποιεσδήποτε συνθήκες, μολύνουν καθημερινά τον υδροφόρο ορίζοντα. Πρέπει οπωσδήποτε να ληφθεί μέριμνα για τον χειρισμό των όγκων αμιάντου που υπάρχουν σε αρκετές περιοχές της Ελλάδας, κι ύστερα να γίνουν μετρήσεις για το τι έχει περάσει από αυτό στο νερό», συμπληρώνει ο κ. Κοβάτσης.

Η ίδια εικόνα, του αμιάντου στην ύπαιθρο, υπάρχει και στο Ζιδάνη Κοζάνης, στην Εύβοια, στην Πτολεμαϊδα και στην Ημαθία.

Τι έδειξαν δύο καταγραφές Το συνολικό κόστος της αφαίρεσης αμιάντου από τα σχολικά κτίρια, θα φθάσει, σύμφωνα με τον ΟΣΚ, τα 50 εκατομμύρια ευρώ.

Το 2004, κατεγράφησαν 227 επικίνδυνα σχολεία σε 27 νομούς της χώρας. Από αυτά τα 41 ήταν κατασκευασμένα αποκλειστικά από αμίαντο. Εντός του ιδίου έτους, τα 20 από αυτά κατεδαφίστηκαν και στη θέση τους χτίστηκαν νέα σχολεία.

Το 2005, έγινε έλεγχος σε 553 σχολεία σε όλη τη χώρα από τα ειδικά συνεργεία του ΟΣΚ. Τα 82 βρέθηκαν καθαρά. Στα 454 κρίθηκε απαραίτητη η αντικατάσταση των στοιχείων αμιάντου που περιείχαν στις κατασκευές τους.

Τα 17 από αυτά τα «μολυσμένα σχολεία» έχουν ήδη κατεδαφιστεί.

ΑΜΙΟΝΤΟΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ

Οι νομοί με τα περισσότερα σχολεία που έχουν καταγραφεί ότι αποτελούνται από αμιαντοστοιχεία είναι: Χαλκιδική 47, Αττική 45, Καρδίτσα 35, Πρέβεζα 20, Χίος 27, Ηλεία 18, Ηράκλειο 18, Θεσσαλονίκη 17, Φθιώτιδα 16, Φωκίδα 15, Κέρκυρα 15, Καστοριά 10, Πέλλα 11, Σέρρες 15, Εύβοια 15, Φλώρινα 9.

20.000 χιλιόμετρα αμιαντοσωλήνες... τρέχουν όλη τη χώρα

Περισσότεροι από 20.000 χλμ. σωλήνες αμιαντοτσιμέντου είναι διάσπαρτοι στο δίκτυο ύδρευσης της χώρας, ακόμη και σήμερα. Τα περισσότερα προγράμματα αντικατάστασης των αμιαντοσωλήνων από p.v.c (πλαστικούς σωλήνες), «τρέχουν» πολύ αργά, αφορούν λίγους δήμους και το κόστος είναι δυσβάσταχτο για τα κονδύλια που διαθέτει η τοπική αυτοδιοίκηση. Είναι βέβαιον ότι για πολλά χρόνια ακόμη το νερό που πίνουμε θα περνάει από την... «κρησάρα του καρκινογόνου αμιάντου»! Το χειρότερο όλων είναι ότι δεν διενεργούνται εργαστηριακές αναλύσεις όσον αφορά τη διαβρωτικότητα των νερών και την ύπαρξη ινών αμιάντου στα ύδατα. Περίπου το 30% του συνολικού μήκους των αγωγών της ΕΥΔΑΠ στην Αθήνα αποτελείται από σωλήνες αμιαντοτσιμέντου στην πλειονότητά τους ηλικίας μέχρι και 80 ετών (1927), ενώ και στο δίκτυο της Εταιρείας Υδρεύσεως και Αποχετεύσεως Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ), περίπου το 25% με 30% του δικτύου είναι αμιαντοσωλήνες. Στην επαρχία, και ιδιαίτερα στις μικρές κοινότητες, οι αμιαντοσωλήνες υπάρχουν παντού στο δίκτυο νερού. Το 25% περίπου του δικτύου στην πόλη Καρπενησίου είναι από αμιαντοσωλήνες. Τα εσωτερικά δίκτυα ύδρευσης, δεκάδων χωριών της Αιτωλοακαρνανίας, είναι πεπαλαιωμένα και κατασκευασμένα με σωληνώσεις αμιάντου, όπως καταγγέλλουν οι βουλευτές του νομού στο «Εθνος της Κυριακής». Το δίκτυο ύδρευσης της πόλης του Ξυλοκάστρου έχει μήκος 70 χλμ. Από αυτά 35 χλμ. αποτελούν το εσωτερικό δίκτυο που έχει ηλικία 45 ετών περίπου και 35 χλμ. το εξωτερικό δίκτυο. Από το εξωτερικό δίκτυο, 25 χλμ. έχουν ηλικία 30 ετών και 10 χλμ. έχουν ηλικία 10 ετών.

Τα υλικά κατασκευής του δικτύου αποτελούνται από αμίαντο, σιδηροσωλήνες, PVC και μαντέμι. Οι ιθύνοντες μας πληροφορούν πως είναι σε εξέλιξη μελέτες για την άμεση αντικατάσταση με σωλήνες πολυαιθυλενίου τρίτης γενιάς, με κόστος 4.400.000.

Στην Εύβοια, και ιδιαίτερα στη Χαλκίδα, ένα πολύ μεγάλο μέρος του δικτύου ύδρευσης στους πιο πολλούς δήμους αποτελείται από αμιαντοσωλήνες.

Αναστάσιος Κοβάτσης (καθηγητής Τοξικολογίας)
15 χρόνια μετά μπορεί να εκδηλωθεί καρκίνος

«Ο αμίαντος έχει αναγνωρισθεί στην Ε.Ε., ως καρκινογόνος ουσία, τουλάχιστον μια εικοσαετία πριν. Οι ίνες αμιάντου όταν βρίσκονται στα τοιχώματα των σχολικών κτιρίων και εισπνέονται καθημερινώς από τα παιδιά, αρχίζουν να προσβάλλονται οι πνεύμονές τους αλλά και ο εγκέφαλος.

Η πρόκληση της ζημιάς στην υγεία όμως που σημαίνει εκδήλωση καρκίνου, μπορεί να εμφανιστεί μέχρι και 15 χρόνια μετά την εισπνοή. Επίσης όσον αφορά τους αμιαντοσωλήνες, η διάβρωσή τους από το νερό, μπορεί να διοχετεύσει αμίαντο στο πόσιμο νερό. Κανείς δεν νοιάζεται», λέει ο καθηγητής Α. Κοβάτσης.

Ελληνικό ή ξένο πανεπιστήμιο για τα παιδιά μας;

7/3/2008

Του Απόστολου Λακασα

Όλο και περισσότεροι Έλληνες προβληματίζονται για το πού θα φοιτήσουν τα παιδιά τους. Απόδειξη, οι περίπου 52.000 νέοι που σπουδάζουν στο εξωτερικό, με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ. Πρόκειται για έναν εντυπωσιακό αριθμό που κατατάσσει την Ελλάδα, αναλογικά με τον πληθυσμό της, στην πρώτη θέση, και με διαφορά από τη δεύτερη Νότιο Κορέα. Τα επιχειρήματα για τη φοιτητική μετανάστευση δεν είναι λίγα. «Γιατί να σπουδάσω σε κάποιο ελληνικό, περιφερειακό ίδρυμα, τη στιγμή που μπορώ να κάνω οργανωμένες σπουδές έξω;» αναρωτιέται ο «μετανάστης» φοιτητής. «Μα, εάν θέλεις να σπουδάσεις στην Ελλάδα, θα καταφέρεις να εισαχθείς στο τμήμα της αρεσκείας σου. Έπειτα, υπάρχουν πολλά καλά τμήματα με εξαιρετικές επιδόσεις, οργάνωση, καθηγητές. Είναι πολύ καλύτερα από τμήματα του... σωρού στο εξωτερικό», είναι η απάντηση εκείνου που «ψηφίζει» Ελλάδα. Το βράδυ της Τετάρτης, σε μία κατάμεστη συνεδριακή αίθουσα, πραγματοποιήθηκε ένα debate μεταξύ τεσσάρων Ελλήνων, οι οποίοι έχουν κοινό χαρακτηριστικό το υψηλό μορφωτικό στάτους και το ότι έχουν σπουδάσει -εκτός από τα ελληνικά πανεπιστήμια- σε ορισμένα από τα πλέον διάσημα πανεπιστήμια του εξωτερικού, όπως η Οξφόρδη, το Κέμπριτζ, το Πρίνστον, το Στάνφορντ, το Χάρβαρντ (αλφαβητική η παράθεση). Οι δύο ομάδες επιχειρηματολόγησαν με εντυπωσιακή δεινότητα υπέρ των ελληνικών η μία, και υπέρ των ξένων η άλλη. Η άψογη διαδικασία υπό την προεδρία του καθηγητή του Παν. Αθηνών και προέδρου του Ελληνικού Ιδρύματος Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής κ. Λουκά Τσούκαλη οδήγησε στην ψηφοφορία και στην τελική επικράτηση των ξένων πανεπιστημίων. Τα επιχειρήματα που ακούστηκαν είχαν όμως μία ιδιαίτερη δυναμική, αφού οι ικανοί ομιλητές ανέδειξαν όλες τις πτυχές των ελληνικών και ξένων ΑΕΙ:

- «Καταλήψεις, κακή οργάνωση, αδιαφορία, κομματικοποίηση» ορισμένα από τα μειονεκτήματα των ελληνικών, που μετατρέπονται σε πλεονεκτήματα των ξένων.

- «Ακριβά δίδακτρα, δυσκολία προσαρμογής των νέων στο εξωτερικό, επιλογή μεταξύ πανεπιστημίων της σειράς, φαινόμενα αδιαφορίας από πλευράς των καθηγητών» ορισμένα από τα μειονεκτήματα των ξένων, που «πριμοδοτούν» τα ελληνικά.

Η «Κ» ζήτησε από τους τέσσερις συμμετέχοντες στο debate να απαντήσουν ευθέως: «Τι επιλέγετε για τα παιδιά σας; Ξένο ή ελληνικό πανεπιστήμιο;». Οι απαντήσεις τους ακολουθούν. Οσοι επιθυμούν να δουν το debate, -οργανώθηκε από τους συλλόγους αποφοίτων από Οξφόρδη, Κέμπριτζ, Πρίνστον, Στάνφορντ, Χάρβαρντ- θα είναι διαθέσιμο στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.ubiview.eu/.

Αρκετές ευκαιρίες και στην Ελλάδα

«Τα ελληνικά πανεπιστήμια προσφέρουν καλές ευκαιρίες για όποιον θέλει να δουλέψει», λέει η Εμα Αναστασιάδου, βιολόγος σε ερευνητικό ίδρυμα της Ακαδημίας Αθηνών, με σπουδές από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια στο Κέμπριτζ και το Χάρβαρντ. «Ενας λόγος που παραβλέπουμε ή το παίζουμε υπεράνω είναι ο οικονομικός. Στο ελληνικό πανεπιστήμιο δεν υπάρχουν δίδακτρα. Ετσι, το ποσό των διδάκτρων μπορεί να επενδυθεί πιο εποικοδομητικά. Από την άλλη, ένας 18άρης δεν είναι τόσο ώριμος για να μείνει μόνος στο εξωτερικό. Ας μην παραβλέπουμε ότι επιστήμονες με προπτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα είναι σήμερα επιτυχημένοι διευθυντές κέντρων με πανεπιστημιακές θέσεις στο εξωτερικό, σε δημιουργική ηλικία και όχι παροπλισμένοι συνταξιούχοι. Πόσω μάλλον που υπάρχουν προγράμματα ανταλλαγής φοιτητών και έτσι οι Ελληνες μπορούν να δουν το τοπίο στο εξωτερικό και να πάρουν εμπειρίες από άλλα ακαδημαϊκά συστήματα».

Μεταπτυχιακά στο εξωτερικό

Πρώτα Ελλάδα, μετά εξωτερικό επιλέγει ο Γιώργος Παγουλάτος, αναπληρωτής καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, απόφοιτος της Οξφόρδης και του Πρίνστον. «Τα καλύτερα ελληνικά πανεπιστημιακά τμήματα είναι προτιμότερα από την πλειονότητα πανεπιστημίων και κολεγίων του σωρού στο εξωτερικό. (Υπό συνθήκες κανονικότητας βέβαια -όχι καταλήψεων). Σύντομα, όταν η αξιολόγηση λειτουργήσει, θα μπορούμε καλύτερα να κρίνουμε και να συγκρίνουμε. Υπάρχουν ήδη αρκετά πανεπιστημιακά τμήματα στην Ελλάδα όπου εξαιρετικοί διδάσκοντες αφιερώνουν χρόνο στους φοιτητές τους, και που οι απόφοιτοί τους διακρίνονται έπειτα σε κορυφαία ευρωπαϊκά και αμερικανικά μεταπτυχιακά προγράμματα ή σταδιοδρομούν στο εξωτερικό. Θα πρότεινα ένα συνδυασμό: ένα καλό επιλεγμένο πανεπιστημιακό τμήμα στην Ελλάδα και για μεταπτυχιακές σπουδές κάποιο διακεκριμένο δυτικό πανεπιστήμιο».

Περισσότερες εμπειρίες έξω

Καλές σπουδές, αυτονόμηση και ωρίμαση των παιδιών είναι τα τρία βασικά προτερήματα των ξένων πανεπιστημίων για τη δικηγόρο Ελένη Παπακωνσταντίνου-Σικιαρίδη, με σπουδές Νομικής στο London School of Economics and Political Siences, στο Χάρβαρντ και το Universite Libre των Βρυξελλών. «Οι σπουδές σε ένα καλό πανεπιστήμιο στη Βρετανία ή στην Αμερική έχουν σημαντικά πλεονεκτήματα, καθώς συνδυάζουν καλό επίπεδο σπουδών, διδασκαλία με υψηλά ακαδημαϊκά κριτήρια, λαμβάνουν υπ' όψιν τις πρακτικές ανάγκες και προάγουν την έρευνα, οργάνωση, βιβλιοθήκες, ηλεκτρονικά μέσα και κυρίως περιβάλλον και φοιτητική ζωή που δημιουργουν ερεθίσματα και διευρύνουν τον ορίζοντα του φοιτητή. Και όχι μόνο. Σπουδάζοντας στο εξωτερικό ο φοιτητής αυτονομείται, ωριμάζει και μαθαίνει να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις μόνος του, εκτίθεται σε πολυπολιτισμικές κοινωνίες, γνωρίζει ανθρώπους με διαφορετικές παραδόσεις, εμπειρίες, βιώματα».

Ανάγκη για παγκόσμια γνώση

Γενναίες μεταρρυθμίσεις ζητεί για τα ελληνικά πανεπιστήμια, ο αναπληρωτής καθηγητής του Παντείου απόφοιτος της Οξφόρδης και του Στάνφορντ κ. Χάρης Παπασωτηρίου. «Ζούμε στην «Κοινωνία της Πληροφορίας», όπου οι τύχες των ατόμων και των εθνών εξαρτώνται ολοένα και περισσότερο από το μορφωτικό τους επίπεδο. Θέλω επομένως τα παιδιά μου να φοιτήσουν σε πανεπιστήμιο παγκόσμιου επιπέδου, σε ένα από τα 100 ή τουλάχιστον τα 200 καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο. Σύμφωνα με την ετήσια κατάταξη των 500 καλύτερων πανεπιστημίων στον κόσμο, που εκπονεί κάθε χρόνο το Πανεπιστήμιο της Τσιάο Τονγκ της Σαγκάης, στα πρώτα 200 δεν υπάρχει κανένα ελληνικό πανεπιστήμιο, αλλά είναι μόνο δύο μεταξύ των 500. Εφόσον δεν υλοποιηθούν βαθιές μεταρρυθμίσεις, ικανές να αναβαθμίσουν την ελληνική ανώτατη παιδεία με διεθνώς αναγνωρίσιμα αποτελέσματα, σκοπεύω να προτείνω στα παιδιά να σπουδάσουν έξω».

"Ελληνικά ή ξένα Πανεπιστήμια για τα παιδιά μας"

Παρακαλουθείστε τις ομιλίες

12 video διάρκειας 01:16:12

http://www.ubiview.eu/app/webroot/events/2008/03/05_debate/index.php?id_video=2#anker2