ΙΣΤΟΡΙΑ Γ' ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ

Ο θρύλος της Αγίας Λαύρας και η ιστορική αλήθεια

Ο στρατηγός Μακρυγιάννης

Συνεχίζουμε σήμερα με το τρίτο μέρος της έρευνας με θέμα «Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΛΑΥΡΑΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ»

Χάλκευση του θρύλου

Ο θρύλος της Αγίας Λαύρας πλάστηκε γύρω στα 1840 από τις κοινωνικοπολιτικές ομάδες των προκρίτων και αρχιερέων, που εμφανίζουν τον Π. Πατρών Γερμανό να υψώνει τη σημαία της Επανάστασης στη μονή της Αγίας Λαύρας στις 25 Μάρτη, περιστοιχισμένος από προκρίτους, παραποιώντας τα συμβάντα αρχές Μάρτη 1821, που σχετίζονται με τον Π. Πατρών Γερμανό και τους προκρίτους της Αχαΐας, οι οποίοι από τα Καλάβρυτα πήγαν στην Αγία Λαύρα για να μη συλληφθούν από τους Τούρκους και να σωθούν και όχι για να κηρύξουν την Επανάσταση.

Με το θρύλο αυτό, αυτές οι ομάδες και οι διάδοχές τους προβάλλονται ότι είχαν αυτές την πρωτοβουλία της κήρυξης της εθνοσωτήριας και εθνοδόξαστης Επανάστασης του Εικοσιένα, για κοινωνικούς, πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους, με βέβηλα συμφέροντα. Συστηματικά και μεθοδευμένα προώθησαν το θρύλο, με όλα τα μέσα που διέθεταν, ζωγραφική, ποίηση, εθνικές γιορτές, με ομιλίες και πανηγυρικούς λόγους, σε σχολεία και αλλού, συνεντεύξεις, διαλέξεις και θρησκευτικές λειτουργίες.

Επειδή δεν υπάρχουν ιστορικές πηγές που να επιβεβαιώνουν το θρύλο αυτό ως ιστορικό γεγονός, ενώ υπάρχουν πηγές της εποχής εκείνης που τον διαψεύδουν άμεσα και έμμεσα, αυτές οι ομάδες, ύστερα από πολλές δεκαετίες, από το Εικοσιένα, κατάφεραν οι ίδιες να κατασκευάσουν δικές τους πηγές για να τις επικαλούνται ως αποδεικτικά στοιχεία για την αλήθεια του θρύλου αυτού. Οι ομάδες αυτές, με τη δύναμη της πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας και έτσι με το κύρος, την αίγλη, την επιβολή και την επιρροή που ασκούν πάνω στο λαό, και με μεθοδευμένες πιέσεις, έβαλαν στο λούκι της παραχάραξης της Ιστορίας μας ιστορικούς, ακόμη και μερικούς με τη φήμη του προοδευτικού, αντικειμενικού και αμερόληπτου ιστορικού. Και οι ιστορικοί αυτοί, που δε στάθηκαν στο ύψος του ονόματος του ιστορικού που η αποστολή του και το εθνικό χρέος του είναι η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας, με την υποχρέωση να τη φέρει στο φως και να την επιβάλει, μπήκαν στο λούκι της οργανωμένης και με ευρύ δίκτυο παραχάραξης του Εικοσιένα. Παρουσίασαν στα αφηγήματά τους ως ιστορικό γεγονός το θρύλο αυτόν, αποσιωπώντας ή παραποιώντας τις ιστορικές πηγές που τον διαψεύδουν, και χωρίς την αναφορά σε ιστορικές πηγές για την απόδειξη της αλήθειας του, με κενά, αοριστολογίες και μπερδέματα πάνε να καλύψουν την αναλήθειά του.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος

Να μερικά δείγματα συνειδητής παραχάραξης του Αγώνα της Παλιγγενεσίας:

α) Στο βιβλίο του Β. Κρεμμυδά «Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία» για τη Γ΄ τάξη Γυμνασίου, β΄ έκδοσης 1985, στις σελίδες 186 -187 έγινε η βέβηλη παρέμβαση με την πρόσθεση σε εισαγωγικά της παραγράφου: «Προηγουμένως, από τις 21 Μαρτίου, είχε αρχίσει η πολιορκία των Τούρκων στο φρούριο των Καλαβρύτων... το γεγονός αυτό συνδυάστηκε αργότερα με την Αγία Λαύρα και την ύψωση εκεί της σημαίας της Επανάστασης από το Π. Πατρών Γερμανό»²⁹. Με αοριστολογίες και ασάφειες η παράγραφος αυτή υπαινίσσεται το ανύπαρκτο γεγονός της Αγίας Λαύρας με τον αργότερα «συνδυασμό» της πολιορκίας στο φρούριο των Καλαβρύτων. Ενώ το ανύπαρκτο γεγονός της Αγίας Λαύρας, κατά τους ιστορικούς Finlay, Φιλήμονα και Σπ. Τρικούπη, έχει την αφετηρία του στην πλαστογράφηση, από αρχιερείς και προκρίτους της Αχαΐας, το 1840, των συμβάντων που συνδέουν τον Π. Πατρών Γερμανό με τους προκρίτους της Αχαΐας αρχές Μάρτη 1821 στα οποία έχουμε αναφερθεί. Και η Ιστορία δε γράφεται με «συνδυασμούς», αλλά με γεγονότα, όταν μάλιστα αφορά αυτή την ύπαρξη του Εθνους μας, το Σηκωμό, αλλά με γεγονότα τεκμηριωμένα. Η παράγραφος όμως αυτή δεν ανήκει στην αρχική μορφή της συγγραφής του βιβλίου, ούτε και στην επιστημονική αντίληψη του συγγραφέα²⁹.

β) Ο γνωστός ως αντικειμενικός ιστορικός Δ. Κόκκινος έφτασε στο σημείο, στην Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, Ι, σελ. 184-185, με τη σύνθεσή του: «Απεφάσισαν να διασκορπιστούν και να κάμουν στρατολογίαν και να περιμένουν... Η επανάστασις είχε αποφασισθεί»³⁰, να αναφέρει ως αληθή την πλαστογραφημένη αλήθεια της αιτίας της διασκόρπισης στην Αγία Λαύρα του Π. Π. Γερμανού, του Κερνίκης Προκόπιου και των προεστών της Αχαΐας από τους προύχοντες και αρχιερείς, οι οποίοι, γύρω στα 1840, την απέδωσαν στην Πρωτοβουλία του Γερμανού και των άλλων, για την κήρυξη της Επανάστασης. Και αγνοεί τους ιστορικούς Finlay, Φιλήμονα και Σπ. Τρικούπη, που καταγγέλλουν ότι ο Π. Π. Γερμανός και οι άλλοι διασκορπίστηκαν στην Αγία Λαύρα για να κρυφτούν γιατί φοβόντουσαν μήπως συλληφθούν από τους Τούρκους, και όχι για να στρατολογήσουν για την Επανάσταση, που δήθεν αποφάσισαν. Και όταν μάλιστα ο ίδιος ο Γερμανός στα απομνημονεύματά του διαψεύδει την αφήγησή τους, γράφοντας: «Συσκεφθέντες αποφάσισαν να μη δώσωσιν αιτίαν τινά, αλλά πεφοβισμένοι να παραμερίσωσιν εις ασφαλή μέρη...».

Ετσι η αφήγηση αυτή του Κόκκινου, από την οποία συνειδητά έχει αφαιρεθεί η ιστορική αλήθεια, είναι διήγημα με λόγια κενά και χωρίς ουσία, όπως λέει ο ιστορικός Πολύβιος (204 - 122): «...εξ ιστορίας αναιρεθείσης της αληθείας το καταλειπόμενον αυτής ανωφελές γίνεται διήγημα», και επιπλέον βλάπτει το έθνος και το λαό.

γ) Ακόμη στο λούκι της παραχάραξης της Ιστορίας μας μπήκαν και οι συγγραφείς της εγκυκλοπαίδειας «ΜΙΑ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ», έκδοσης 1972, με την παράθεση στον τόμο 3, σελ. 960 της αφήγησης:

«Οταν ξέσπασε η Επανάσταση του 1821 (ο Γερμανός) βρισκόταν στη μονή της Αγίας Λαύρας, όπου ευλόγησε τους επαναστάτες (23 Μαρτίου) και σαν λάβαρο ύψωσε το παραπέτασμα της ωραίας Πύλης του εκεί ναού. Στις 25 Μαρτίου ξαναγύρισε στην Αγία Λαύρα, και ευλόγησε πάλι τους επαναστάτες οι οποίοι εξόρμησαν κατά των Τούρκων, που ήταν στα Καλάβρυτα. Η μέρα εκείνη θεωρείται σαν επίσημη επέτειος της έναρξης του Αγώνα».

Το αφήγημα αυτό, με τις δήθεν δύο ευλογίες των επαναστατών, στις 23 και 25 Μάρτη και τη συγκινησιακή περιβολή του, με την ύψωση για λάβαρο του παραπετάσματος της ωραίας Πύλης, είναι ένας κακοφτιαγμένος και μπερδεμένος μύθος, γιατί τις μέρες αυτές ο Π. Π. Γερμανός δε βρισκόταν στην Αγία Λαύρα, αλλά στα Μεζερά και από τις 24 Μάρτη στην επαναστατημένη Πάτρα, όπως γράφει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του. Και στην αφήγηση αυτή δε γίνεται καμιά αναφορά σε πηγές για την απόδειξη της αλήθειας των γεγονότων στην Αγία Λαύρα.

Και οι συγγραφείς αυτοί, ως προοδευτικοί καθηγητές πανεπιστημίων, που αγωνίστηκαν και διώχτηκαν για την καθιέρωση της Δημοτικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας του κράτους, καθώς και του μονοτονικού συστήματος και ως αριστείς της ελληνικής επιστήμης, της διανόησης, της Παιδείας και λογοτεχνίας, αποκτούν την εμπιστοσύνη του αναγνωστικού τους κοινού, που είναι νέοι, οι οποίοι ευκολόπιστα αποδέχονται το ανύπαρκτο γεγονός της Αγίας Λαύρας ως ιστορικό γεγονός, χωρίς την έρευνα και τον έλεγχο της αλήθειας του από πηγές. Και έτσι τους συνηθίζουν στην αποδοχή των καθιερωμένων, όπως λέει ο Θουκυδίδης, ότι ο πολύς κόσμος «επί τα έτοιμα μάλλον τρέπεται».

Οφειλαν όμως ως εκπαιδευτικοί με τόλμη να προβάλουν τις πηγές που διαψεύδουν το θρύλο αυτό και να πρωτοστατήσουν στον αγώνα για την αποβολή του από την Ιστορία. Γιατί ο σεβασμός στην ιστορική αλήθεια είναι υποχρέωση εθνική, όπως λέει ο Σολωμός, και η κάλυψη της αναλήθειας είναι πράξη αντεθνική, όταν μάλιστα αφορά τον Αγώνα της Παλιγγενεσίας. Και η αναζήτηση της αλήθειας, με τη βάσανο των πηγών, ο αγώνας της αποκάλυψής της και της ενθρόνισής της στις συνειδήσεις των νέων, πάνω από όποια συμφέροντα, είναι υποχρέωση εκπαιδευτική³⁰. Γιατί ένα εκπαιδευτικό σύστημα δικαιώνεται μόνο όταν μεταδίδει μερικές αξίες, με θεμελιακή αξία το σεβασμό της αλήθειας σε όλους τους τομείς της επιστήμης και της τέχνης και της ζωής, κοινωνικής και πολιτικής.

Και η μετάδοση των αξιών αυτών αποτελεί τον κύριο σκοπό της εκπαιδευτικής προσπάθειας, με το να καλλιεργεί την κριτική σκέψη των νέων και το ερευνητικό πνεύμα τους, αναδεικνύοντας τη δύναμη της λογικής του ανθρώπου για την ανάπλαση της κοινωνίας, με την αμείλικτη κριτική όλων εκείνων που συνιστούν την πολιτική και κοινωνική οργάνωσή της και των θρησκευτικών αντιλήψεων. Να τους οδηγεί στην κοινωνικότητα, να αναπτύσσουν τις ικανότητές τους και να ενθαρρύνει τη δημιουργικότητά τους. Αυτές οι αξίες συγκροτούν τη νοοτροπία του ατόμου, του τρόπου δηλαδή σκέψης του, που το προσανατολίζουν στη ζωή της εργασίας και της δράσης, με ελεύθερο φρόνημα, με ελεύθερη σκέψη και ικανό κάθε στιγμή να εκτιμάει σωστά τις ανάγκες και τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου.

Εθνική προσταγή η ιστορική αλήθεια του Εικοσιένα

«Ε, πόσον γλυκύ πράγμα είναι να ομιλή

τινάς (κανείς) την αλήθεια! Γλυκύτερο όμως

καταπολλά είναι να εκφέρει εις φως

αληθείας επωφελείς».

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ

Με την καταγραφή όμως του χαλκευμένου θρύλου της Αγίας Λαύρας σε σχολικά βιβλία, ιστορίες, εγκυκλοπαίδειες, Τύπο και αλλού, ο θρύλος αυτός πήρε τη θέση του στην επίσημη ιστοριογραφία του 1821, με τα αφηγήματα ιστορικών που τα έπλασαν, δεκαετίες μετά το Εικοσιένα, πλαστογραφώντας την ιστορική αλήθεια, ο θρύλος αυτός, είναι διάτρητος από παντού με τις διαψεύσεις από πολλές ιστορικές πηγές της εποχής εκείνης και ιδιαίτερα από τα απομνημονεύματα του Π. Πατρών Γερμανού. Και ακόμη με την καθιέρωση από το 1838, με το Οθωνικό διάταγμα, του εορτασμού της εθνικής μας γιορτής στις 25 Μάρτη, για την επέτειο της έναρξης της Επανάστασης του Εικοσιένα, ο θρύλος αυτός, που πλάστηκε το 1840, πήρε τη θέση της αληθινής ιστορίας.

Επειδή ο θρύλος της Αγίας Λαύρας τριπλά πλαστογραφεί το Εικοσιένα και ο εορτασμός στις 25 Μάρτη εξακολουθητικά μέχρι σήμερα το πλαστογραφεί. Και επειδή ο θρύλος αυτός πάει να γίνει δεκτός ως ιστορική αλήθεια, με πηγές, αφηγήματα ιστορικών, από τα οποία αφαιρέθηκε η ιστορική αλήθεια. Γι' αυτό ύψιστο εθνικό καθήκον όλων των ιστορικών, που σέβονται την ιστορική αλήθεια και είναι ταγμένοι να τη φέρουν στο φως, είναι να αγωνιστούν για την αποβολή του θρύλου αυτού από την Ιστορία.

Και δε φτάνει μόνο η αποβολή του θρύλου από την Ιστορία, αλλά να αποκατασταθεί και η ιστορική αλήθεια, της έναρξης της Επανάστασης του Εικοσιένα, που είναι η 21η Μάρτη, όπως η Ιστορία την έχει ορίσει, όταν ο Παν. Καρατζάς στις 21 Μάρτη κάλεσε το λαό της Πάτρας στα όπλα και την άλλη μέρα την ελευθέρωσαν. Και έτσι η 21η Μάρτη καθορίζεται ως ημέρα της Εθνικής μας γιορτής και συγχρόνως καταργείται η 25η Μάρτη, ως εθνική γιορτή, που αυθαίρετα ορίστηκε.

Η κατάργηση όμως της 25ης Μάρτη ως εθνικής γιορτής, που εξακολουθητικά πλαστογραφεί την Ιστορία μας, και η καθιέρωση της 21ης Μάρτη ως εθνικής γιορτής, χρειάζονται πολλούς αγώνες. Γι' αυτό στους αγώνες αυτούς είναι εθνική επιταγή να μπουν και όλοι οι άνθρωποι των Γραμμάτων, της Επιστήμης και της Τέχνης και όλος ο λαός, για να εξαλειφθεί το ανοσιούργημα της τριπλής πλαστογράφησης του Αγώνα της Παλιγγενεσίας, που απειλεί αυτή την ύπαρξη του γένους μας, με το θρύλο της Αγίας Λαύρας. Και η αλήθεια δεν παραγράφεται από το χρόνο. Γιατί η επιστήμη αυτήν ερευνά, και αυτή πρέπει να είναι οδηγός σ' όλες τις εκδηλώσεις της ζωής, για να ανθίσει η προκοπή.

Αναφέρεται ότι η επιστημονική αλήθεια του ηλιοκεντρικού συστήματος, που η Γη κινείται γύρω από τον Ηλιο, δημιουργός του οποίου είναι ο Αρίσταρχος ο Σάμιος (320-250 π.Χ.) καταπολεμήθηκε άγρια, επί δύο χιλιετίες περίπου, από τους οπαδούς του δογματικού γεωκεντρικού συστήματος, ότι η Γη είναι ανέκαθεν το κέντρο του κόσμου, από τη θεϊκή κατασκευή του. Και ο στωικός φιλόσοφος Κλεάνθης κατηγόρησε τον Αρίσταρχο για βλασφημία κατά του Θεού, με το ηλιοκεντρικό σύστημά του, το οποίο γκρέμιζε το δογματικό γεωκεντρικό. Υστερα από πολλούς αιώνες, ο Πολωνός αστρονόμος Κοπέρνικος (1475-1543) πείστηκε για τη θεωρία του ηλιοκεντρικού συστήματος του Αρίσταρχου και έγραψε ένα σύγγραμμα που υπερασπιζόταν το σύστημα αυτό. Ο Πάπας όμως το θεώρησε ως αιρετικό και το απαγόρευσε. Και αργότερα ο Ιταλός Γαλιλαίος Γαλιλέι (1564 -1642), αστρονόμος, μαθηματικός, φυσικός και φιλόσοφος, υπέρμαχος της ελεύθερης και ανεμπόδιστης από δόγματα έρευνας, με έρευνές του, υποστήριξε κι αυτός το ηλιοκεντρικό σύστημα, συμφωνώντας με τον Κοπέρνικο.

Και η φοβερή τότε Ιερή Εξέταση, που τα κακουργήματά της τα απέδιδε σε θεάρεστο έργο, για το σώσιμο της ψυχής αυτών που έκαιγε σε σιγανή φωτιά, συκοφαντώντας έτσι τον ίδιο το Θεό ως τον ηθικό αυτουργό της κακουργίας τους, θεώρησε την υποστήριξη του ηλιοκεντρικού συστήματος από τον Γαλιλαίο ως πολέμιο των ιερών Γραφών. Ετσι φυλάκισε τον Γαλιλαίο και τον έσυρε στα ιεροεξεταστικά της φρίκης Δικαστήρια. Και με άσκηση βίας και ανείπωτους εξευτελισμούς, εξανάγκασε αυτό τον γίγαντα οικοδόμο της επιστήμης να αποκηρύξει την αλήθεια του ηλιοκεντρικού συστήματος. Οι εργάτες όμως της επιστήμης, συνεπείς στο αίτημά της για την έρευνα της επιστημονικής αλήθειας και της ανακήρυξής της, με έρευνές τους απέδειξαν την αλήθεια του ηλιοκεντρικού συστήματος, που φώτισε όλο το σύμπαν. Και όλοι οι διώκτες της αναγκάστηκαν να την αποδεχτούν. Ετσι, πρόσφατα ο Πάπας, για το ανεξίτηλο στίγμα της άσκησης βίας και των εξευτελισμών στο Γαλιλαίο, από την Ιερή Εξέταση για την αποκήρυξη της επιστημονικής αλήθειας, αλλά και της εξακολουθητικής και αργότερα φυλάκισής του, ζήτησε συγνώμη.

Παραπομπές

• (29, σελ. 33), (30, σελ. 18), (30, σελ. 23): Τα εκπαιδευτικά, τεύχος 3 άρθρο Φ. Βώρου